Met Lex Bohlmeijer mocht ik in december 2020 twee uur lang spreken over het ontstaan, het wezen en de kracht van "Dark Fire".
Hieruit ontstond een podcast die in het thema "Hollandse Nieuwe" van programma "Passaggio" op npo-radio 4 werd uitgezonden.
Persbericht
8/10/2020 | Dark Fire is de titel van het nieuwe album van cellist Joachim Eijlander. Na drie soloalbums te hebben uitgebracht, zocht hij voor Dark Fire zeer bewust de samenwerking met accordeonist Vincent van Amsterdam, gitarist Izhar Elias, duduk-speler Kadir Sonuk en pianiste Helena Basilova. “In de bizarre en toch ook wel eenzame maanden die achter ons liggen, was voor mij het verlangen naar ontmoeting en samen musiceren groter en essentiëler dan ooit. Het viel samen met een langgekoesterde wens om Europese muziek te verbinden met muziek uit klein-Azië. Het resultaat van die ontmoetingen en verbindingen is Dark Fire. Het vuur laait op, je hoort het en je voelt het.” Het album verschijnt op vrijdag 27 november 2020 bij het label TRPTK.
Een moment van herkenning en toch de spanning voor iets dat nog gaat gebeuren; deze twee gevoelens strijden om voorkeur als ik op 14 december jl de Hillegersberg op loop. Mijn eerste herinneringen op muzikaal vlak liggen hier; als kind hoorde ik in deze kerk voor het eerst prachtige kamermuziek. En nu mag ik hier straks in februari m'n eerste van drie concerten met suites van Bach en prachtige Italiaanse solocapricces geven.
Er is in deze tijd een breed en geïnteresseerd publiek voor klassieke muziek, dat niet altijd tijd heeft om een avondvullend concert in een zaal voor klassieke muziek te bezoeken. Ik wil daarom mijn publiek graag gaan opzoeken! Ik wil op een directe manier snel contact leggen met mijn publiek.
We associeren klassieke muziek maar al te vaak als iets dat helemaal klaar en af is en in concertzalen gespeeld wordt. Staan we iets langer hierbij stil, dan valt op dat alle grote componisten zelf hele goede improvisatoren en expirimenteerders waren, ook tijdens concerten. Bach al helemaal.
Hoe meer ik de laatste jaren over de suites te weten kwam en hoe vaker en beter ik ze ging spelen, des te groter werd mijn verbazing over de kracht en eenvoud van de muziek. Mijn nieuwsgierigheid groeide steeds en de vraag die me steeds meer bezighield was: hoe kan Bachs complexe, meerstemmige muziek voor een enkel, van nature niet meerstemmig instrument, een nog steeds groeiend aantal luisteraars zo blijven boeien en blijven uitdagen? Hoe kan deze muziek toch zo mooi, krachtig en eenvoudig klinken?
De ultieme uitdaging van iedere uitvoerende musicus is het spelen en opnemen van de suites voor cello solo van J.S. Bach; een project dat ik, na vijfentwintig jaar met deze suites geleefd te hebben, nu ga realiseren.